Дар маъбади насронй, ду сачда мусалмонй

Бахшой ба ман эй гул, аз давлати яздонй.
Огуши афифу пок, аз чурму пушаймонй.

Аз новаи мижгонам мерехт чу хуни дил,
Марвориди накди чашм, охир ту намедонй!

Бастанд чу Исоям, дар ишки ту з-ин пас кун,
Дар маъбади насронй, ду сачда мусалмонй.

Ашкам, ки бухоре шуд, пас абр ба руят рехт,
Дарке бинамо чонам, аз бусаи боронй.

Н-ойи ба барам имшаб, марг ояду фардо пас,
Умрам шуда охир ё бокист ту медонй.

Аз махзани ин сина дуздидаи ганчина,
Сандуки тихи дорем, мо-бохабарон бонй.

(Аз тегаи хуршедат, ин гунча тачовуз шуд,
Чун беваи садшавхар, дур аз гулу гулдоне.)