Нӯшбоди талх

Чароғи утумубил синаи шабро дариду рафт,
Дарунаш ту будиву синаам бидридиву рафтӣ.
Саратро туи оина,
Ба сӯям чун нагардондӣ,
Мисоли чанбарак бар сӯйи ёри хеш,
Саратро хам намудӣ бо ҳавои мастию шӯрат,
Вале дастатат гиребони варо чун чанбарак медошт.
Маро эй кош, марги ман
Гиребонгир мешуд.
Ману ман мондаму нозири раҳ дар роҳ.
Ба ҳоли ман, чунон хандидиву рафтӣ.

Ва имшаб…
Шишаҳои бодапаймоӣ,
Ҳар қадар аз худ тиҳӣ гаштанд
Ман аз дарду ғами ту пур зи андӯҳу ғамат гаштам.
Ману шиша ба ҳам ҳамгардану ҳам лаб ба лаб то рӯз,
Туву ёрат ба ҳам ҷӯшиш шаб то рӯз.
Худоё, ин магар мастист?
Домонат зи дасти ман,
Чунон барчидиву рафтӣ.

Раҳат испед бодо! Гар сияҳрӯзам чу чашми шабгирои ту,
Хато кардам, ки мондам пораи дилро сари роҳат,
Аммо ин хато зебост!
Аммо ишқи ман дар синаи ман, зинда, бопарҷост!
Раҳат испед бодо!
Инак,
Ману ман мондаму нозири раҳ дар роҳ.
Ба ҳоли ман, чунон хандидиву рафтӣ
21-ум рӯзи охирмоҳи фасли пойизи соли 2009, шаҳри Душанбе, соати 12:32