Байти олӣ

Дар оғӯшат бисӯзон оташи ман,
Ба шарте синаат оташ бидорад.
Магар дар синаат хоҳиши ҷонсӯз,
Бароям ҳар чӣ хоҳам, он чӣ дорад?

Ба тӯфони дилам худро биёмез,
Дар оғӯшам, ки имшаб раҳ бидодам.
Ба гесӯят бубанд аз пойи қалбам,
Ки гӯям: «Зери по-т ин дам фитодам».

Маро дар тоқи абрӯйи шаби моҳ,
Ба меҳру дардҳо оҳиста биншон.
Дили бедардро ҳаргиз нахоҳам,
Биё бо дард дар дар оғӯши ман, ҷон!

Саратро рӯйи китфам монда имшаб,
Зи ҷоми бӯсаат бо шаст гардон.
Фишонда атри гесӯят ба рӯям,
Маро ту маст мекун, маст гардон.

Ба қадри дард мебояд расидан,
Ки дарди ширини иш(қ) ҳар киро нест.
Дили пурдарди худ дар руйӣ бистар,
Бимон бар руйи қалбам, то маро нест.

Ба тӯфони дилам худро биёмез,
Ки ҷуз ту дигареро ман нахоҳам.
Ба гесӯят бубанд аз пойи қалбам,
Ки бигзор аз ғамат якумр коҳам.

Ту, эй, мехонӣ ин ғамномаи дил,
Қалам аз нӯги мижгонат гирифтам.
Туӣ, ту, шоири ин шеъри пурдард,
Ки зеро байти пистонат гирифтам.

2-уми новембари хазонаи соли 2009, Душанбешаҳр, соати 12:57