Пурсише пеш аз маҳшар

Он замон, ки маҳшар аз домони дунё сахт медорад,
Чун шаби аввал зи домони арӯс,
Шоҳдомод аз касири завқ мегирад.
Тарру хушку одаму ҳайвону ваҳшу тайру ҷин,
Ҳам фаришта, ҳам самову ахтарон,
Бо сурури сури Исрофил дар як турфа айн,
Мемиранд.

Он замон, ки зеру буни ин замин,
Ҳамчу вулқон ҷӯши худ боло гирад,
Ин замин ҳамчу як оинаи рӯйи дасте,
Ҳамвор хоҳад шуд,
Тухми мурғ з-он сӯйи дунё,
Пеши чашми кӯр ҳам,
Пайдор хоҳад шуд.

Чашмҳо аз ваҳшати тасмими Рабул оламин:
Ё ба дӯзах ё ба фирдавс!?
Баъди он ки неккорон дар биҳишт,
Баъди он бадтинатон дар нори сӯзон,
Ҷой гиранд,
Ин замини хаста аз ҷабру гуноҳ,
Нола хоҳад кард:
Бори илоҳо, меҳрабонӣ соз,
Эй, маро аз ин вазифа,
Кош маъзулам намоӣ,
Хастаам ман, хастаам,
Хаставу бишкастаам.

Ҳам замину осмону аршу курсӣ пеши ӯ,
Лоба хоҳанд кард.
Тибқи як фармони Худой,
Ин ҳама аз мансабони хеш маъзул хоҳанд гашт,
Ҷои эшон низ дар фирдавс!

Пурсише зеҳни маро мағшуш медорад:
Баъди анҷоми қиёмат,
(Эй худоё, пурсишам маъзур медорӣ,)
Баъди он ки ҳеҷ кас боқӣ намонад ҷуз ба ту,
Он замон изну ҷалолатро чӣ кас тақдис хоҳад кард?
Ё ту танҳо боз мемонӣ?
Боз махлуқи кадомин, бо кадом шева,
Ошиқи ту мешавад?
Ман надонам ҳеҷ!
Аммо, ки яқин донам,
Ишқи моён зинда хоҳад монд,
Бар ту бандагиву бардагии хешро иброз хоҳанд кард.

5-ум рӯзи моҳи оврили соли 2010, соати 17:51, Хуҷанд.