Катибаи рӯйи барги гул

Якеро дуст медорам, вале у
Дигарро дуст медорад, ачаб нест.
Дигар ҳам дигареро мепарастад,
Ки фарқи мо ҳама чуз як вачаб нест.

Ту бар у мемириву ман бароят,
Аз ин пас дарди ту монои ман аст.
Китоби чашми ман ҳар лаҳза бинй,
Ки бешак он замон хонои ман аст.

Ба барги ғунчаи дар синаи чап,
Навиштам, ки туро ман дуст дорам.
Ва ин гулғунчаро дар зери поят,
Фишондам, то дар олам бошй ёрам.

Ба руйи сафҳаи нилгунии шаб,
Чу нақши бусаҳо истораҳо рехт.
Ба китфи маҳ чу ман истораи шаб.
Ба хоҳишҳои лабҳояш даровехт.

Бизад зону чу ман дар пеши пояш,
Фишонд ашкаш бар руйи кафши маҳтоб.
Миёни синааш гулҳои буса,
Шукуфта андарин шабҳои бехоб.

Якеро дуст медорам, вале у
Дигарро мепарастад, ҳамчу маъбуд.
Ки қонуни муҳаббат з-ибтидояш,
Чунин ҳасту чунин бошад, чунин буд.

Ба барги гул ба хуни дил навиштам,
Туро ман дуст дорам, булбули ман.
Вале гулро ба пеши пойи дигар,
Фишондй бо муҳаббат, чун дили ман.

27 жюни соли 2009, Хучанди зебоям, ки масти оғуши иди Ваҳдат аст. соати 11:24