Вақте нафасам…

Вақте нафасам сайри баногуши ту мекард,
Дастони пурошуби манат гирди ту печид.
Ту панча задй ба мую китфам бифушурдй,
Вақте лаби мо зи ҳам гули ёс ҳамечид.

Набзи дили ту синаи ман дарк намуда,
Бозуи танам таппиши қалбат чу бисанчид.
Андар дили тангам ба ҳама нозу шикебо-т,
Он лаҳза туву олами поки ту биғунчид.

Вақте лаби ту муҳри муҳаббат ба танам монд,
Қонуни муҳаббат ба дилам қоимақом аст.
Гарчанд замона ҳама озодиву орист,
З-он шом ба баъд ин дили ман бар ту ғулом аст.

Вақте лаби ман чу дасти хушкидаи деҳқон,
Шодоб шуд аз шаҳди анори тани гармат.
Сад ғута ба баҳри муят задаму бусаи бешарм,
Тадриси муҳаббат бигирифт аз сари шармат.

Илҳоми дубора дар оғуши Хучанд, 13-уми жюл, соли 2009, соати 18:48