Ба дусти арчмандам, соҳибторнигори варзида ва инсони фарҳехтаву фарҳангсолор Муҳаммаҳусайн (Ирон). Оне, ки иттиҳоди порсигуёнро чун чон мепарастад.

Замири ишқоинат намирад,
Бимирад гар дили ман дар раҳи ту.
Чунон бо васли абру теғаи куҳ
Ду чашми ман ситора бар маҳи ту.

Чаҳон бе ишқу меҳру дарди ширин,
Чу дузах гарм ҳаргизам набошад.
Хушо ин дузахи ишқу висоли ёр,
Ба чуз ин роҳ ҳар чизам набошад.

Агар ишқ аст дузах суяш мешитобам,
Биҳишти сокиту ором хуш нест.
Талотумҳои байни ду лаби тар,
Чаҳонро ғулғула аз ишқ бархест.

Ба паҳнои бару души азизам,
Бикорам тухми буса то бируяд.
Ниҳоли меҳр андар синаи у,
Ки то тасбеҳу дарси ИШҚ гуяд.

Занам панча ба зулфи анбаринаш,
Ки то печад ба бозуям чу гулҳо,
Занам буса баногушу лаби у,
Ки эҳсос дорад васли дилҳо.