Бусалабхои мусофир

Лабам паймуд роҳе то лаби ту ту,
Аё гумкарда раҳ то бистари чашмам!
Биё, бар пилки чашмонам бихобад,
Ҳамон як духтари пуршарми чашмонат,
Нигоҳи шаҳвати хуршеди домонат.

Ниёзи сояи ашкам ба руйи пойи поки туст,
Занад саччодапешонй ба руйи маъбади лабҳот.
Лаби аз зуҳд сурхинам ба сони реги тафсоне,
Занад зуннор барҳам андарин шабҳот.
Ба сони суфии девонаи табҳот.

Кашам пурмеҳр андар синаи гармам,
Булури синаҳои гарму хоҳишдору манхоҳат.
Бимолам ин ду санги қудс бар чашмам,
Ки то рушан шавад дунёи торики роҳат.
Бидуни офтобу рушани моҳат.

Бимонам сар бо ду чашми нимавои хеш,
Ба руйи синаи сузону аташдорат.
Пари қувони дасти ту шино созад ба муйи ман,
Ки то фаҳмй тапиши қалби ошиқи зорат.
Ҳамеша зору бедору талабгорат.

Ба меҳмонхонаи лабҳои табдорат,
Пазиро бош, имшаб бусалабҳои мусофирам.
Раҳе паймуда то кайвони оғуши баҳоринат,
Пазиро бош, вагарна бе ачал мирам.

Пазиро бош, беморам, аз ин дунёи дилгирам.