Хуни офтоб

Ҳама офоқ он шаб чун мани хом,
Бишӯста рӯйи худ бо сад ҳарорат.
Ба зери шаршари мӯят ва он гаҳ,
Биёмад торикии шаб башорат.

Ман имшаб бо Хуҷанди дилнишинам,
Туро дар бистари себарга дидам.
Ҳароратҳои гарми синаи ту,
Зи таппишҳои қалби ту шанидам.

Ба зулфат баргаи себаргаеро,
Нишондам дар лабиданҳои имшаб.
Зи оғӯшат парешу масту махмур,
Чашидам бо шабиданҳои имшаб.

Ва аммо хуб донистам ҳамон шаб,
Ки васли мо дигар бо ҳам наёяд.
Ва ин қасре, ки рӯйи гул нишондем,
Хазони фасли пойизе напояд.

Ҳама рӯзу ҳама шаб баъди он рӯз,
Парешонам, ки ҳоли ту чӣ бошад.
Пас аз оғӯши гарми ту раҳидан,
Азизи ман, диламро ғам харошад.

Ба рӯйи сабзаи муштоқи борон,
Фишондем ашкҳо ҳангоми бидруд.
Ману ту бо гулу себарга печон,
Намудем гум зи ҳам он дурри мақсуд.

Инак, дар сарнавишти он шаби мо
Шунидам гиряи хуршеди тобон,
Даруни Сирдарё вақти шомаш,
Бидидам хуни ӯ дар мавҷ резон.

9 оврили соли 2010, ману шабҳои Хуҷанд