Дар сари қабри Маҷнун

Салом эй Қайс, аввалшоҳи ишқи пок,
Гадои маҳрами оғӯши Лайлӣ дар ҳарими хок.
Ба рӯи синаи Лайлӣ намондӣ гар сарат ин ҷо,
Сарафрозӣ, ба он дунё зи шаҳди ишқ дар афлок.
Набудӣ гар падар тифлерову ногуфтӣ ту лолоӣ,
Нахӯрдӣ ғӯта андар лобалои синаҳои нарми ёри хеш,
Валекин, ту ҳамоно як падар будӣ,
Падар бар тифли андӯҳам,
Падар бар қалби маҷрӯҳам.
Сароғози ҳама бишкастаи рӯҳам.

Машав ғамгин, ки ғамҳоят насибам шуд.
Ба ҷои ёр,
Паёму занги тилфунии ёри ман қарибам шуд.
Машав ғамгин, ки саҳроҳои зери пойи ту ин дам,
Дубай шуд, Суриё шуд, ҳам макони сайргардон аст.
Ба ҷои маҳмили Лайлӣ,
Ҷипу Мерседес андар хидмати ёр аст,
Аммо, ин дили хуншор бемор аст.
Ки он Лайлӣ на он ёр аст.

Машав ғамгин, аё Маҷнун,
Бори ишқ бар дӯши ман ниҳодӣ ту,
Амонат аст, бояд ман аминиро ба ҷой орам.
Ҳама дарду фиғону нолаатро ҳамраҳи андӯҳҳои хеш,
Инак сӯйи Худой орам.
Бипурсам, гар камоли густохӣ аст:
«Чаро андӯҳи Маҷнун баъди ӯ боқист?»

17 морси баҳораи соли 2010-уми Хуҷанди азиз