Хаёлеву маҳоле

Кош будам ашкҳои чашми ту,
Зиндагӣ дар рӯйи ту мекардаме.
Дар лабони бӯсахоҳат як замон,
Бо ҳазорон розҳо мемурдаме.

Нӯги мижгонат ба мисли умри ашк,
Аз гулӯям ҳалқовезат шавам.
Хунбаҳо аз чашми худ резам мудом,
Вақти мурдан дон, ки гулрезат шавам.

Боз чашми моҳ оғӯшам бидид,
Васваси оғӯши ман дорад мудом.
Бим дорад, к-он ҳама аз чашми ту,
То барояд офтоб дар вақти шом.

Кош будам ашкҳои чашми ту,
Аз даруни пилки чашмонат ба меҳр,
Бӯсаборон карда то лабҳои ту,
Баъд мемурдам, дило, аз ишқу сеҳр.

Ҳазрати шаб дар намози рӯз аст,
Мисли ман, ки дар сари мижгони ту.
Ҳайф, ки ҷуз орзуе беш нест,
Будани ман зери абрӯвони ту.

Ин хаёл аст, он маҳол аст, он маҳол.
Ин маҳол аст, он хаёл аст, он хаёл.

18 морс, Хуҷанд, соли 2010, соати 17:06

Дар сари қабри Маҷнун

Салом эй Қайс, аввалшоҳи ишқи пок,
Гадои маҳрами оғӯши Лайлӣ дар ҳарими хок.
Ба рӯи синаи Лайлӣ намондӣ гар сарат ин ҷо,
Сарафрозӣ, ба он дунё зи шаҳди ишқ дар афлок.
Набудӣ гар падар тифлерову ногуфтӣ ту лолоӣ,
Нахӯрдӣ ғӯта андар лобалои синаҳои нарми ёри хеш,
Валекин, ту ҳамоно як падар будӣ,
Падар бар тифли андӯҳам,
Падар бар қалби маҷрӯҳам.
Сароғози ҳама бишкастаи рӯҳам.

Машав ғамгин, ки ғамҳоят насибам шуд.
Ба ҷои ёр,
Паёму занги тилфунии ёри ман қарибам шуд.
Машав ғамгин, ки саҳроҳои зери пойи ту ин дам,
Дубай шуд, Суриё шуд, ҳам макони сайргардон аст.
Ба ҷои маҳмили Лайлӣ,
Ҷипу Мерседес андар хидмати ёр аст,
Аммо, ин дили хуншор бемор аст.
Ки он Лайлӣ на он ёр аст.

Машав ғамгин, аё Маҷнун,
Бори ишқ бар дӯши ман ниҳодӣ ту,
Амонат аст, бояд ман аминиро ба ҷой орам.
Ҳама дарду фиғону нолаатро ҳамраҳи андӯҳҳои хеш,
Инак сӯйи Худой орам.
Бипурсам, гар камоли густохӣ аст:
«Чаро андӯҳи Маҷнун баъди ӯ боқист?»

17 морси баҳораи соли 2010-уми Хуҷанди азиз

Ҳадяи чашмонат

Ду чашмонат ду рӯзе дар ҳаётам,
Нишоту шодиву бехудӣ бахшид.
Ба боқӣ рӯзи умрам, мисли борон,
Саропо мотаму андӯҳ пошид.

Дилам дарде ба худ дорад, ки донам,
Дили ҳар мурдае бедард бошад.
Сазоворам, ки бошам зиндаву лек,
Пур аз дарду дилам пурсард бошад.

Ду чашмонат ду рӯзи шодии ман,
Қатори кокулат рӯзи сиёҳам.
Нафасҳои бароварди ту доим,
Шароре з-оташи сӯзони оҳам.

Ду чашмонат ду авроқи китобест,
Ки дар ҳар сатри он худро бидидам.
Сари ҳар сатри гулзорат гули васл
Дареғо ман начидам, ман начидам.

16 морси соли 2010, соати 17:46, Хуҷанди гулоғӯш.

Ҷудоӣ аз худо омад (Баҳория)

Баҳорандуда омад ин баҳору боз маҳрумам.
Зи оғӯши баҳоринат, баҳори ишқи мазлумам.
Канори боғу бӯстонат намечархад пару болам,
Лабам маҳрум зи лабҳоят, чунон дар хеш саргумам.

Биё табрик созам бар баҳори нав, қарори нав.
Туро бо дарди нав, эҳсосҳову ҳам хумори нав.
Маро табрик хоҳӣ рӯзи аввалмоҳи наврӯзӣ,
Зи оғӯшам ба ёд овар, агар бошӣ ба ёри нав.

Ба оғӯшам биё, ки беҳтарин табрикгоҳам ҳаст.
Биғарқам дар туву ғарқонамат дар бӯсаҳоям маст.
Бипечам ҳамчу гулҳо дар танат эй шохсори меҳр,
Маро гар дай умедамро ба барфу бодҳо бишкаст.

Ману ту ошно гаштем, ки то рӯзе ҷудо бошем.
Ба ҳам бахшида қалби худ, ба ғамҳо мубтало бошем.
Кунун дар чордевори битунӣ хонаам гӯям:
Ҷудоӣ аз худо омад, бибояд бо худо бошем.

Баҳори нав ба гулҳои пур аз дардаш муборак бод.
Канори нав ба оғӯши пур аз сардаш муборак бод.

Аввалрӯзи моҳи морси соли 2010, вақте борон замини Хуҷандро ошиқона мебӯсид