Хоҳиши охирин

Баҳори умри ман бубин, ба зери хок меравад.
Хазони ваҳшати дилам, зи дард пок меравад.
Дилам зи ёду ғуссаат, ҳазор чоку реш шуд,
Биёӣ гар ба дафни ман, бидон, ки чок меравад.

Бидидамат, ки кӯчабоғи шаҳр зери пои ту,
Ба ҳар нафас худойро, ҳазор шукр мекунам.
Инак туӣ, инак туӣ, ба нозу карру фарри хеш,
Инак на ман, инак на ман, ҳазор сабр мекунам.

Ба охирин нафас дилам, зи хотират пареш шуд.
Чу вақти зиндагониям, инак, ки боз реш шуд.
Гуфтам ба худ, ки гар равам, туро зи ёд мебарам,
Аҷаб, ки вақти рафтанам, дилам ба дард беш шуд.

Мабӯс хоки ман дило, ба рӯи санги хоки ман,
Маё дигар зиёрати мазори дардноки ман.
Марез ашки поки худ бар рӯи барги сабзаҳо,
Ба сабзаҳои решааш даруни синачоки ман.

Ба вақти бо ту буданам, дилам фигор аз ту буд.
Ҳама фиғону нолаам, бидон, нигор, аз ту буд.
Маро, ки хор кардаву ба пушти по задӣ дилам,
Ба ҷону ҷонканӣ дилам, ки беқарор аз ту буд.

Инак, магӯ зи ишқи худ, ба рӯи хоки гунги ман.
Магӯ дигар ба ҳасратат зи ишқи тозаранги ман.
Бирав, бирав, маро гузор, забон бубанду гӯш кун:
Магӯ, магӯ, магӯ, магӯ, парандаи қашанги ман!

21-уми жонюри соли 2010, соати 17:36, замоне, ки барфи сапед ба рӯйи бахти сияҳ чодари риё мекашид, Исфарамарз.