Дар мақоле бе маҳол

Зан агар фаҳмад, ки мемирй барош,
Боз худро ғарқ ба нозаш кунад.
Ҳар қадар пинҳон намояд руйи худ,
Боз мехоҳад, ки овозаш кунад.

Зан агар донад, ки пеши по-ш ту,
Бегуноҳе сар ба зонуяш ниҳй.
Дар дилаш хоҳони он, ки дасти ту,
Каф ба руйу гардану муяш ниҳй.

Зан агар фаҳмад, ки мемирй ба у,
Нозу шевояш фалакпечон шавад.
Лек ботинан барои дилбараш,
Ошиқи бечораву нолон шавад.

Зан агар бо кибру истиғнои худ,
Аз ту боло мегирад сад нози хеш.
Чун ба қалбаш бингарй ин тур нест,
Зери поят мегузорад сози хеш.

Зан ба лаб «НЕ», бо дилаш «ҲА» гуфтанист, *
Дарк бинмо, дарк бинмо, дарк кун.
Шарми зан аз беҳаёйфарқ нест,
Шармро ҳам фарқ кун, ҳам тарк кун.

Эй зани сад ишвадори чун малак,
Ман бимирам зери бори нози ту,
Бо зебад нозу истиғнову кибр.
Ман бимирам зери бори сози ту.

* Аз нури чашми шеърам-Фуруғи Фаррухзод бурдаам