Ману чор девори хона

Панчаам дар муйҳоят чун сафина меҳролуда шино кард,
Дар баёзи гарданат чун бандари сидқу вафо истодаам.
Кокулат зарбоф кардам, накҳати муят шамидам,
Маст гаштй, ҳар замон, ки суйи ту оғушро бикшодаам

Аз ризо гоҳи зарурат панчаам андар паноҳи муйҳоят.
Бо баҳона гаҳ панаҳ мебурд, чун набзи туро санчидаам.
Аз ризо хомуш будй, то лабонат нақши лабҳоям шавад,
Ман чунин хоҳишро аз чашми гуёи сиёҳат хондаам.

Аз нафасҳоят чу гулҳои баҳорй баршамидам бедареғ,
Аз нафасҳоям кашидй, лаъли лабҳоям чашидй, осафо.
Дарди қалби ман надидй, рози чашмонам нахондй,
Ончунон рафтй, ҳама дороиям рафтанд, бо ту, пурчафо.

Охирмоҳи баҳори соли 2009, 28-ми мой, соати 08:56

Ашки Иблис

Илҳом аз Артур Рембу, шоири Фаронса:

Дар бодаи сарди соғари хеш
Дидам, ки биҳишт рақс мекард.
Дар ҳошияааш ҳазор духтар,
Дидам, ки чу шишт, рақс мекард.

Дидам, ки дарахт панчаи хеш,
Бар суйи само кушода медошт.
Аз баҳри ману ғами дили ман,
Талбандаи чому бода медошт.

Дидам дами марг офтобам,
Шармандаи моҳу осмон шуд.
Дар лаҳзаи умри вопасинаш,
Бар дарди дилам, ки нигарон шуд.

Дидам ба сари зулфи нигорам,
Тақдири маро чу гул даровехт.
Бар соғари умри саркаши ман,
Пайваста зи ашки ман даромехт.

Бар соғари бечораи Иблис
Чуз ашк надорам, ки бирезам.
Ӯ васваса омаду валекин,
Бигрист, ба ҳоли ногурезам.

Иблис ба пеши поям имшаб,
Сад сачда намуду зор бигрист.
Аз соғари чашми бефуруғам,
Сад буса заду ба ёр бигрист.

Гуфт, ар ки бидонистамат он руз,
Милод ҳамешавй ту ошиқ
Пеши падарат ду сачда карда
Дар пеши Худо шудам мувофиқ.

Имшаб ману Иблис ба гиря,
Чашмони Худо ба руз бурдем.
Хуршеду ману баҳои Иблис,
Ҳар як ба ғами хеш бимурдем.

Хучанд, 27 мой, соли 2009

Хоҳиш

Ҳар гаҳе дидорбиният равам,
Ё биёй аз барои диданам.
Ҳар салом аз чеҳраи хумморият,
Лаззате мебурд лабҳову танам.

Ин дилам хоҳад, ки овезам ба ту,
Дастагулҳои муҳаббатҳои хеш.
Лек мебинам, хазон асту хазон,
Боз мемонам ману овои хеш.

Боз мехоҳам бичуям аз лабат,
Нақшҳои рузҳои рафтаам.
Боз мехоҳам ба руйи синаат,
Ёд орам лаҳзаҳои хуфтаам.

Бо вучуди ин ки дастам доштй,
Дар раҳи меҳру вафову ошиқй.
Ту ҳануз гулғунчаи нашкуфтай,
Ман хазони сардфасли содиқй.

Он чи колоят ба бозори вафост,
Сад харидоре зи ман болотар аст.
Чони ширин, авфи ман кун, меравам,
Ғайри ман сад муштарии дигар аст.

Ман, ки аз фардо намудам чустучу,
Чун ҳамекобй ту аз дирузи ман.
Гарчй дирузам ба даст овардай,
Боз мемонй қафо з-имрузи ман.

Хучанд, 27 мойи соли 2009, соати 10:27