Хоҳиш

Ҳар гаҳе дидорбиният равам,
Ё биёй аз барои диданам.
Ҳар салом аз чеҳраи хумморият,
Лаззате мебурд лабҳову танам.

Ин дилам хоҳад, ки овезам ба ту,
Дастагулҳои муҳаббатҳои хеш.
Лек мебинам, хазон асту хазон,
Боз мемонам ману овои хеш.

Боз мехоҳам бичуям аз лабат,
Нақшҳои рузҳои рафтаам.
Боз мехоҳам ба руйи синаат,
Ёд орам лаҳзаҳои хуфтаам.

Бо вучуди ин ки дастам доштй,
Дар раҳи меҳру вафову ошиқй.
Ту ҳануз гулғунчаи нашкуфтай,
Ман хазони сардфасли содиқй.

Он чи колоят ба бозори вафост,
Сад харидоре зи ман болотар аст.
Чони ширин, авфи ман кун, меравам,
Ғайри ман сад муштарии дигар аст.

Ман, ки аз фардо намудам чустучу,
Чун ҳамекобй ту аз дирузи ман.
Гарчй дирузам ба даст овардай,
Боз мемонй қафо з-имрузи ман.

Хучанд, 27 мойи соли 2009, соати 10:27