Ману навруз бе ту

Духтари борони фасли гулбаҳор,
Буса мезад шишаи мошини раҳ.
Ғунчаи андуҳи ман дар шохи дил,
Нав ба нав мехурд аз ғам сад гираҳ.

Имшаби наврузи боронии ман,
Дар сабақ чун бар ду чашмам хира шуд.
Дарди ишқи поки ман эҳсос кард,
Дар ғамам чун соли куҳна тира шуд.

Ҳамраҳам навруз бигрист имшабам,
Чунки наврузи гузашта дида буд;
Ёри гулпушам дар оғушам чу буд,
Ҳамраҳи мо шед ҳам хандида буд.

Бо ҳамон мошин, ки навруз омада,
Зери борон боз бо шасти тамом.
Рафт андар чустучуйи ёри ман,
То биёрад ёрро масти калом.

Зери борон, зери шохи ғарқгул,
Мунтазири мошини наврузиям.
То гуландоми гулоғуши дилам,
Боз ояд пеши ман бо дилсузиям.

Ҳаббазо, навруз чашми гирябор,
Манъ карда суръати мошинааш.
Сар ба китфам монду аз ғам бедалел,
Мисли борон хун бирехт аз синааш.

Ин ману навруз бо абри баҳор,
Бо ҳазорон дарду ғам бо ҳамдигар.
Ҳамчунон дар зери шохи ғарқгул,
Чойи борон рехтем хуни чигар.

19 морси соли 2009. Хучанд, соати 10:13