Чашми ман роз бигуяд ба лаҳад то ба абад

Шаби қадр асту ба бе қадрии худ месузам,
Андар оташкадаи дарди дили беморам.
Ба даҳан руза гирифтам, ҳама руз аз номат,
Дили ман рузахуре буд, ба номат ёрам.

Дили ман рузахуре буд, ки мехурд ғамат,
Кулчаи руйи ту ифтори лаби хони дигар.
Руйи саччодаи болини дигар, туву валек,
Ба дилам буд зи ту дарду ғаму хуни чигар.

Бари тасбеҳи дигар ҳар буғумат бигшуда,
Дари чаннат зи висолат бари ман мебандй.
То саҳар нолакунон хатм кунам, сураи ишқ,
Зи манат дур вале, бо дигаре пайвандй.

Синаат гарм шавад з-оташи шавқаш ба висол,
Синаам ғулғулаи марг кунад, з-ин шабҳо.
Руйи бистар, ки маро хори биёбоне ҳаст,
Бе ту танҳо, бе ту танҳо, тани танҳо, танҳо.

Шукри ин ғам, ки пур аст хони дилам аз дардат,
Агар ин нест, маро хуни дилам зардоб аст.
Сурхии руйи манат хуни дили абгорам,
В-агаре не, раги ман чуйи тари мурдоб аст.

Дили ман зинда аз он аст, ки дорад ғами ту,
Ба чунин маргии бемаргии ишқободам.
Ба ту васлу ба худам ҳачр ҳаме хоҳонам,
Гарчй ғам кушт маро, бемаҳалии шодам.

Чашми ман роз бигуяд ба лаҳад то ба абад,
Чашми ту духта бар санги мазорам резад.
Чак-чаки абри намат аз дили пурдарду ғамат,
Ба кафи барги гули руйи кафам овезад.

Эй ачаб, қадри маро қадр накардй шаби қадр,
Ашкрезон сари қабрам ту бидонй қадрам.
То замон зинда будам, мисли ту шабҳои дароз,
Ашк бар болини ман менашикаст он сабрам.

27-умин рузи аввалмоҳи фасли пойиз, соли 2008, Хучанд. соати 24:09