Ба дусти арчмандам, соҳибторнигори варзида ва инсони фарҳехтаву фарҳангсолор Муҳаммаҳусайн (Ирон). Оне, ки иттиҳоди порсигуёнро чун чон мепарастад.

Замири ишқоинат намирад,
Бимирад гар дили ман дар раҳи ту.
Чунон бо васли абру теғаи куҳ
Ду чашми ман ситора бар маҳи ту.

Чаҳон бе ишқу меҳру дарди ширин,
Чу дузах гарм ҳаргизам набошад.
Хушо ин дузахи ишқу висоли ёр,
Ба чуз ин роҳ ҳар чизам набошад.

Агар ишқ аст дузах суяш мешитобам,
Биҳишти сокиту ором хуш нест.
Талотумҳои байни ду лаби тар,
Чаҳонро ғулғула аз ишқ бархест.

Ба паҳнои бару души азизам,
Бикорам тухми буса то бируяд.
Ниҳоли меҳр андар синаи у,
Ки то тасбеҳу дарси ИШҚ гуяд.

Занам панча ба зулфи анбаринаш,
Ки то печад ба бозуям чу гулҳо,
Занам буса баногушу лаби у,
Ки эҳсос дорад васли дилҳо.

Шери сапед барои гумшудае

Эй гумшудаи ман,
Эй ҳисоби рузҳои рафтаам,
Эй сари бесар шуда, эй дили бедил шуда,
Эй ғарбро бар шарқиён омехта,
Эй ба руйи оташам оби дида рехта
Эй гумшудаи ман!

Аз ҳар даре мепурсамат
Аз ҳар саре мепурсамат
Аз нигоҳи хашмолуди чаллоди шаҳе
Аз туйи чашмони сари доре
З-оби чашми хоҳарон
Ширу хуни модарон

Аз барги гул мепурсамат
З-он ки у домони ту буса зада,
Аз панчаҳои хуршед мепурсам туро,
З-он ки у аз миёнаи нозукат оғуш кардаст
Аз қатраи борон ҳамепурсам
Бар руйи ту, бар муйи ту,
бар лаби нозуки ту буса зада
Эй гумшудаи ман!

Эй гумшуда, ту инсон наий,
Туро аз номгуйи руйхати одам
Бо хати батлон
Мекунам берун
Эй гумшудаи ман,
Ту инсон найи.
Ту олиҳаи байни худову мард!
Эй олиҳаи байни ману худо!

Бусаи духтари шаб

Ба руйи бистарам омад нигоҳи шаб
Чу духтар андар оғушам
Тани танҳо маро имшаб,
Ду дасти меҳрбори торикй дар ин мунчалои даҳр
Навозиш кард оғушам,
Чунон бо меҳр мебусад
Лабу руйу баногушам

Ба ту эй зан,
Эй зани шаб,
Худо бераҳмона бахшид,
Тамоми ҳусну меҳру илтифоту лаззати оромии то субҳ
Ва ман ҳам бар ту мебахшам,
Тамоми меҳри бараҳмона имшаб,
То дами субҳ

Бусалабхои мусофир

Лабам паймуд роҳе то лаби ту ту,
Аё гумкарда раҳ то бистари чашмам!
Биё, бар пилки чашмонам бихобад,
Ҳамон як духтари пуршарми чашмонат,
Нигоҳи шаҳвати хуршеди домонат.

Ниёзи сояи ашкам ба руйи пойи поки туст,
Занад саччодапешонй ба руйи маъбади лабҳот.
Лаби аз зуҳд сурхинам ба сони реги тафсоне,
Занад зуннор барҳам андарин шабҳот.
Ба сони суфии девонаи табҳот.

Кашам пурмеҳр андар синаи гармам,
Булури синаҳои гарму хоҳишдору манхоҳат.
Бимолам ин ду санги қудс бар чашмам,
Ки то рушан шавад дунёи торики роҳат.
Бидуни офтобу рушани моҳат.

Бимонам сар бо ду чашми нимавои хеш,
Ба руйи синаи сузону аташдорат.
Пари қувони дасти ту шино созад ба муйи ман,
Ки то фаҳмй тапиши қалби ошиқи зорат.
Ҳамеша зору бедору талабгорат.

Ба меҳмонхонаи лабҳои табдорат,
Пазиро бош, имшаб бусалабҳои мусофирам.
Раҳе паймуда то кайвони оғуши баҳоринат,
Пазиро бош, вагарна бе ачал мирам.

Пазиро бош, беморам, аз ин дунёи дилгирам.