Фаромӯши фаромӯшӣ

Агар даъво кунӣ, ки туро аз ёд бурдаам ман,
Бидон ки фаромуширо фаромӯш кардаам.
Масти атри ёдат ҳама ҷо гаштаам ин ки,
Чун замоне ҷуръае аз лаби ту нӯш кардаам.

Имрӯз ситораро боз фиреб додам, ки рӯз аст,
ӯ низ ғафлатзада чеҳра ба ман намоён кард.
Аз васли ману ситора хуршеди баҳор,
Як шӯру валавала бапой дар ҷаҳон кард.

Хуршед, ки даъвии ишқам буд, аз рӯйи ҳасад,
Сияҳчодари абри баҳор ба рӯяш кашид.
Ин боди сабо ба беди маҷнуни қади роҳ,
Аз рӯйи ситам шона ба гесӯяш кашид.

Субҳи 1 октубари хазонаи соли 2010, соати 06:40, Чоркӯҳи Исфарамарз, ки дар оғӯши хазони пойиз аст.

Сокини пойизаму мехоҳамат

Сокини пойизаму мехоҳамат,
Дар лабат нақши баҳор аст, эй баҳор.
Дар вуҷудат зиндагии ҷовидон,
Синаи ман беқарор аст, эй баҳор.

Пеш ову танг дар оғӯш гир,
Ғунчаи пажмурдаи рӯҳи маро.
Боз умри ҷовидона бахш, бахш,
Ин дили бемору маҷрӯҳи маро.

Сокини пойизаму мехоҳамат,
Ғарқи ман шав, сад ҷавониям бубахш.
Бӯсаборон кун лабу рухсори ман,
Бо нафасҳо зиндагониям бубахш.

Чун нафасҳоят ба рӯю гарданам,
Сайр созанд, умри боқӣ медиҳанд.
Нӯш аз лабҳои ман, ки ин лабон,
Шӯру мастӣ ҳамчу соқӣ медиҳанд.

16 септембари соли 2010, соати 07:34, бемористони шаҳри Исфара